Even de (ijs)beer uithangen

Vrijdag 16 maart reed ik al naar de boot en bleef er ook slapen.  Koud was het wel, maar met mijn gloednieuwe compacte elektrische convector kon ik de kajuit vorstvrij houden. 
Best wel aangenaam zo. Opstaan bij vriestemperaturen is toch niet echt mijn ding.
Het was nu de tweede keer dat ik in de boot bleef slapen terwijl hij nog op de kant stond.

Zaterdag ochtend bleek, ondanks het elektrisch vuurtje, dat de ramen bevroren waren, ook sneeuw op het schuifluik. Dat woei gewoon onder mijn dekzeil heen.
Ik trok mijn thermisch ondergoed aan, t-shirt, trui, long john, en zeilpak.  Dan nog een muts, en kruip uit de boot.

De ladder stond er nog, al was het slim hem vast te knopen aan de zeereling want de wind ging fel tekeer.
Even twijfelde ik, of ik de Serendipity wel naar zijn plek zou varen vandaag.

Om de twijfel weg te nemen wandelde ik de 3km naar onze ligplek en bekeek daar nog eens goed de situatie.  Ik bedacht de nodige manoeuvres en hoe ik de landvasten ging gebruiken.
Dat doe ik wel vaker als ik er solo voor sta.

Onderweg zag ik, in deze wintercondities, twee paarden staan in een smalle strook op de dijk.  geen schuilplaats te zien voor deze dieren.  Dat ruikt naar dierenmishandeling, ocharme die paarden.

De felle wind tegen de 25 knopen aan, met windvlagen tot 39 knopen, maakten het over varen zeer uitdagend.  Sneeuw, de ganse voormiddag door.  de kuip en gangboord zagen wit door de sneeuw.
Je vingers vroren er haast af, en je wangen deden pijn door de felle wind.  Uiteindelijk trok ik handschoenen aan, dat ging al wat beter.
Ik ben een doorzetter en annuleerde mijn plekje om te water te gaan niet.
Ik moet trouwens toegeven dat Kees van Schapenput een man van zijn woord is, want ook hij stond paraat met de trailer.

Het te water laten ging prima, het vertrekken ook.
De aankomst in mijn box was lastiger.  Solo kan je nu eenmaal niet overal ter gelijkertijd zijn, en al snel lag ik haast dwars over de box, en de box van mn buur.
Met wat armkracht, een paar landvasten en snel knopen leggen kreeg ik de Serendipity weer op zijn plek.  de landvasten zijn nog niet zo goed qua lengte (wat te kort), maar daar ging ik me in deze barre condities niet mee bezig houden.



Volgend weekend is deze winterprik vast voorbij, en misschien kan dan de mast weer rechtop.

Voila, de Serendipity drijft weer

Getver, dat is koud zo!

Sneeuw in de kuip op 17 maart... gelooft geen kat :D

Voila, weer op zijn plek.
Laat het seizoen maar beginnen.