Bevroren schootsteek en krakende landvasten

Ijspegels aan de spiegel

Een min of meer slapeloze nacht hield ik er aan over.
Gisteren had ik de Serendipity naar zijn ligplaats gevaren.  Steenkoud en heel veel wind, maar het was me gelukt. Solo dan nog wel.

Dus reed ik er vandaag opnieuw naartoe, om de landvasten aan te passen.
In de haven was geen kat te zien, enkel nog resten sneeuw, ijspegels en veel wind.


Om mijn landvasten aan de boeg beter af te stellen liet ik de wind de boot uit de box duwen.
Aan de achterste landvasten knoopte ik een extra lijn en liet dan het landvast overboord vallen.
Na een keer of drie dezelfde oefening waren de landvasten aan de boeg perfect van lengte.
Tijd om de achterste landvasten weer aan boord te halen.
De schootsteek loskrijgen was een lastige klus.  De knoop was meteen bevroren.  de wind koelde het landvast zo fel af dat ze binnen de minuut omgetoverd was tot een bezemsteel.  Ongelooflijk.

Sommigen gebruiken de
eenvoudigere oplossingen :D

Nadien wandelde ik even over de steiger on kon nog een paar 'frisse' foto's maken.
Ook zag ik hier en daar mensen die aan het klussen waren, ik was duidelijk niet de enige.
Sommigen deden moeilijke klussen, anderen grepen naar de wat eenvoudigere oplossingen  :-)

Koud he!

Landvasten perfect op maat,
en lijnen tussen de palen:
Handig om solo af te meren.

Even de (ijs)beer uithangen

Vrijdag 16 maart reed ik al naar de boot en bleef er ook slapen.  Koud was het wel, maar met mijn gloednieuwe compacte elektrische convector kon ik de kajuit vorstvrij houden. 
Best wel aangenaam zo. Opstaan bij vriestemperaturen is toch niet echt mijn ding.
Het was nu de tweede keer dat ik in de boot bleef slapen terwijl hij nog op de kant stond.

Zaterdag ochtend bleek, ondanks het elektrisch vuurtje, dat de ramen bevroren waren, ook sneeuw op het schuifluik. Dat woei gewoon onder mijn dekzeil heen.
Ik trok mijn thermisch ondergoed aan, t-shirt, trui, long john, en zeilpak.  Dan nog een muts, en kruip uit de boot.

De ladder stond er nog, al was het slim hem vast te knopen aan de zeereling want de wind ging fel tekeer.
Even twijfelde ik, of ik de Serendipity wel naar zijn plek zou varen vandaag.

Om de twijfel weg te nemen wandelde ik de 3km naar onze ligplek en bekeek daar nog eens goed de situatie.  Ik bedacht de nodige manoeuvres en hoe ik de landvasten ging gebruiken.
Dat doe ik wel vaker als ik er solo voor sta.

Onderweg zag ik, in deze wintercondities, twee paarden staan in een smalle strook op de dijk.  geen schuilplaats te zien voor deze dieren.  Dat ruikt naar dierenmishandeling, ocharme die paarden.

De felle wind tegen de 25 knopen aan, met windvlagen tot 39 knopen, maakten het over varen zeer uitdagend.  Sneeuw, de ganse voormiddag door.  de kuip en gangboord zagen wit door de sneeuw.
Je vingers vroren er haast af, en je wangen deden pijn door de felle wind.  Uiteindelijk trok ik handschoenen aan, dat ging al wat beter.
Ik ben een doorzetter en annuleerde mijn plekje om te water te gaan niet.
Ik moet trouwens toegeven dat Kees van Schapenput een man van zijn woord is, want ook hij stond paraat met de trailer.

Het te water laten ging prima, het vertrekken ook.
De aankomst in mijn box was lastiger.  Solo kan je nu eenmaal niet overal ter gelijkertijd zijn, en al snel lag ik haast dwars over de box, en de box van mn buur.
Met wat armkracht, een paar landvasten en snel knopen leggen kreeg ik de Serendipity weer op zijn plek.  de landvasten zijn nog niet zo goed qua lengte (wat te kort), maar daar ging ik me in deze barre condities niet mee bezig houden.



Volgend weekend is deze winterprik vast voorbij, en misschien kan dan de mast weer rechtop.

Voila, de Serendipity drijft weer

Getver, dat is koud zo!

Sneeuw in de kuip op 17 maart... gelooft geen kat :D

Voila, weer op zijn plek.
Laat het seizoen maar beginnen.

Hij is er bijna klaar voor

De zeiltjes hebben gewerkt:
De regen loopt niet meer langs de romp
naar beneden

Ik maak er altijd een gewoonte van om van elke dag te profiteren als het weer het toelaat.
Ook voorbije weekend was dat zo: zaterdag zou een uitgelezen dag worden om de boot zijn nieuwe laag antifouling te geven.
Bij Boateak in Wemeldinge vroeg ik welke AF nu het meest aangewezen was.  Hij moest zeker milieuvriendelijk zijn.   Evelien raadde me de International Micron LZ aan.






Eerst moest de kit rond de kiel uitgekrabd worden. Die kwam her en der los.  Daarna voegde ik die opnieuw met zwarte TEC7.


Na het schilderwerk zette ik mezelf aan de fitness:  de romp waxen.
Een dankbare job, maar een halve romp verder voel je toch dat bureauwerk niet echt bijdraagt tot je fysiek  :D
Ik gebruikte er de Star brite cleaner &wax voor.  Ben er heel tevreden van.
Die gele baard van het koelwater, dat over de spiegel liep heb ik zo goed als weg gekregen met de Star Brite Hull cleaner.

Daags erna reed ik opnieuw naar de boot, voor een 2e laag AF.  Dit keer enkel de stukken die het meeste 'afzien': waterlijn, voorzijde van de kiel, en het roerblad.

Stuurboord in de wax,
bakboord nog niet

Daarna opnieuw waxen: de tweede helft van de romp.

Nu is de boot zo goed als klaar.  Enkel de plekken waar nu de stempels staan, zou ik ook nog moeten kunnen schilderen.

Het onderwaterschip is niet zo strak als bij onze vorige FS22.
Ik vermoed dat de boot eerst zelfslijpende AF had, maar dat er een vorige eigenaar harde antifouling over gezet had.  Later werd er dan weer zelfslijpende over gezet.
Gevolg is dat de harde AF hier en daar lost, en lelijke plekken achter laat.
Ik had er nu helemaal geen zin in om die hele rotzooi glad te schuren en opnieuw op te bouwen, dat wordt iets voor binnen twee jaar of zo  :-)

Gelcoat is erg dun

Ik stuit wel op een mogelijk probleem: de gelcoat lijkt me her en der erg dun.  Weinig opties heb ik niet: laten wrappen, of laten lakken.  Zelf lakken is ook een optie, maar dan moet de boot minstens een week kunnen binnen staan.

Een mooi glanzende spiegel

Dieptemeter van Humminbird plaatsen

Onze FS26 was uitgerust met een dieptemeter en log van Nexus.
(Geinteresseerden mogen me gerust contacteren).
Die zat gemonteerd in het kajuitschot.  Zelf ben ik daar niet zo voor.
Deze transducer van de dieptemeter en het wieltje van de log waren ook gemonteerd via twee gaten in de romp.  Daar heb ik het al evenmin voor.
Gevolg: ik heb deze vervangen door een kleine dieptemeter met een transducer tegen de romp aan.

Hoe ik dat gedaan heb?  Een beetje zoals ik het ook gedaan heb bij onze vorige FS22.
(http://myfriendship22.blogspot.be/2013/07/de-zo-noodzakelijke-dieptemeter.html).
Ook nu zit de transducer in een buis met wat wokolie.  Zo dient die olie eens voor iets anders :D  )
De transducer van deze Humminbird heeft wel een afwijkend model, en dat maakte het lastig om daarvoor een constructie te bedenken.  maar met een flinke hoeveelheid TEC7 is het dan toch gelukt.

Nu nog wachten tot de boot weer te water gaat, en dan kan ik hem testen.
In elk geval weer twee gaten minder in mijn romp, die kunnen lekken  :-)

Eerst een 'potje' gemaakt met PVC-buis,
en een houten sokkeltje

'Potje' vastgelijmd tegen de romp aan, met TEC7

'Potje' gevuld met wokolie.
Dit zou er voor zorgen dat de signalen beter geleid worden.

Potje voorzien van een heel origineel deksel  :D

De dieptemeter zelf monteer ik op een wegneembaar schotje
dat perfect in de deuropening past.

De plaats van de oude bekabeling heb ik gehouden.
De kabel van de transducer heb ik voorzien via de oude gaten
van de watertoevoer naar het keukenblokje.