My Friendship 26: Ankeren op de oosterschelde

Je moet het eens gedaan hebben: een solo zeiltochtje op de Oosterschelde en in een godvergeten hoekje ankeren.
Ik mikte op Burghsluis maar de windgoden waren duidelijk met vakantie. Er was gewoon niks wind.

's Morgens vroeg stond er nog ietsje wind en kon ik zeilen tot aan de Krammersluizen.
Het was er rustig, ik arriveerde er als enige.
Het werd weer de jacuzzi en omdat ik niet graag in de bellen vooraan lig, maakte ik me vast op zo'n 10 meter van de sluisdeuren. Maar helaas, de sluiswachter kwam uit zijn aquarium en riep me toe dat ik naar voren moeten. Ik antwoordde dat ik solo ben en niet graag in de bellen lig. Die bellen duwen de neus van de boot tegen de kant, en ik kan niet gas geven en afduwen ter gelijkertijd.

Het antwoord van de sluiswachter was ietswat beledigend vond ik: "Ik vaar ook vaak solo, en ik kan dat. Maar ja, ik heb dan ook vaarles gevolgd."
Uiteindelijk zelfs belachelijk, want achter mij lag er... niemand!

Na de krammersluizen viel de wind helemaal weg. De hele weg het gejengel van de dieselmotor, aangenaam is anders.
Onderweg, ter hoogte van de Keeten B zag ik een motorjacht afgemeerd aan één van de stalen palen voor de mosselkweek. deze palen staan aan de Oostzijde van de Zeelandbrug. vreemd, want die palen staan in een afgebakende zone: verboden gebied.

Ik riep Post Wemeldinge op om te vragen of afmeren aan die palen toegestaan is. "Neen, dat is niet toegestaan.". Zo, dat weten we dan ook weer. Het motorjacht moet dat gehoord hebben, want prompt gooide ie los en voer weg.

Een kleine twee uur later arriveerde ik op de plek waar ik wou ankeren: het Nunnenplaatje.
Met de weinige wind die er staat, leek me dat een goede plek, west van Zierikzee.
Ik gooide het anker uit, en voor deze keer volgens het boekje. nadien nam ik wat peilingen, en checkte geregeld het anker en lijn. Prima lag ie, de Serendipity.

Tegen dat de avond naderde werd het alsmaar stiller rond me heen. Uiteindelijk was er geen kat meer te zien, totaal eenzaam. Dat is wel een beangstigend gevoel zo.

Daags erna stond ik op zodra het licht werd en checkte mijn positie: krek dezelfde plek, alleen was het erg nevelig. Ik trok de zeilen op en zeilde richting Zeelandbrug. Maar helaas: de windgoden waren nog steeds niet terug. uiteindelijk keerde het tij en die was sterker dan de wind... ik werd gewoon richting Roompot gespoeld. Dan maar de diesel starten.
Ik voer verder richting Stavenisse en gooide daar nog eens het anker uit om aan boord broodjes te bakken met ons Omnia oventje.
Onderweg zag ik een bootje naderen. Die voer richting een splitsingsboei en maakte zich er aan vast. Ongelooflijk wat een mens soms tegen komt :P

Wat later ging ik weer anker op en zeilde naar St. Annaland. Met het beetje wind dat er stond, deed ik daar pakweg 2 uur over.

Het was alvast een leuk weekend, en zeker leerrijk.
Ankeren op de Oosterschelde is zeker de moeite waard!